איינעם יאה איך און איידעם פון גאר א גרויפען יחוט, אַ צאַצקעלט, א זיידען קיעל, א געראטענער פיט אלע סעקטת און 8 גרוינער למון, זיצט אוו פלערענש. איף האלם אותם ביי זיך אויף קשסט פון נאר דאר התונת אן. װאלום װען איתר זאלט איהט קענען, װאַלט איהר אליי געזאגט, צז פוז גאר אזין עבירת ארופצולאוטן אזעלנם אויף דער ועלט — ואָם װעט פט איהקט ווערעז?
דעם אנלערען איידעט האָפ איף שוין נישם אזא יחוט, נאר דאָס קרן אין אײער איין אַנטיק, דהיינר: ואס װילט איהף? שדייבען, און קיוענען, און השמונ'ען, און זוננען, און טאגצען, און װאָט ניט? היינט שמישלט ער אין שער -- או סע שמוטט, ער זכול'ש! פון דשסטוועגען, הערט איתר, אז סאין גיט כטשערט, וי זאַנט שלמה חסלךר+ 5ט 203 סיט הס - אלע קעגערט געזען אחן שטיוע?, אוה האל איהם שין געפרוכט אוף אַלע זוטען: ער שיז שוין געווען אַ פאַטעסער, אוז אַ קרעטער, און אַ מלמד, און א שױבן — עה ועחם נישט, השטש צעריים זיף! ויצט ער איצט כיי מיר סמייט די קינדער. איף וע דאַך מיין טאַכטעל אויף דער נאט כים שרויפװארפען:
נאר איין איירעם חאָב טט, שוין נישט אוט גרויסער קענער, נאר אויך נישט קיין עתייווער. דער ווטער קאט טױט דשי שענער חשנף, טיט רדעם בלאט נסרא, מיט'ן שענעם פוטק — אַז ער רערט, שימען זיך פערעל, אַ חיות צו הערש!
איין חסרון נאר, וואס ער און צִו אוין אוידעלער, כטעם א דוהניות, דאט הייסט, ער איז נישט אינערוג גענונט. ראָס הייטט, אפוקט אז אוהט װעט אַ סוק טהון אויף איהם אזזי, איז ער, דאטם זיך, נאר נישט… נאר אס דענו? דאם ואס ער שויצט. א ד'ערצן נאף דער הנסט! פון א צוים 8 ער האָט בשקוטען צ פאַ- סטודנע חוסט טיס א פין קהיטש, אט סאין איתם שהער צו חאפען דעם אטהעט. דאקסררים הוישען איחס טרינקען טולף
