און פּאַהרען קיין בויבעריק אויף א דאַטשע. אַהין פאָהדען, זאַנט מען,, אַלע קראַנקע. ראַרטען, זאָגט מען, איז פאַרהאַן אַ וואַלד אַזעלנער, װאָס איז אַ רפואה צוֹם חוסט. רעכען איך, אם ירצה הֹשֵׁם, איבער אַ זאָהר זומער, אז גאָט װעט שענקען ראָס לעבען, זיד דורכפאַהרעז מיט איהם קיין בויבעריק, דערוויי?, ביז ער וועם אַמאָל ווערען געזונט, לינט ער מיט'ן ווייב אוז קינדער, געוויינטפיף, אויף מיינע פּלייצים. עפּיס אַ תירוץ?
היינט האָב איף נאַך איין איורעם, שוין נֹאַר אַ פּראַסטען, נאָר אַ האָרעפּאשנעם זונג, דאָס הייסט, חלילה נישט קיין בעל- מלאכה, נישט קיין שניידער, נישט קיין שוסטער, נאַר קיין חדרי יונגעל אויך ניט.
ער איז אַ , פיליער" אוז ער ער חאנדעלט יט פֿיש האַנדעלט ער. זיין טאַטע האַנדעלט מיט פיש, זיין זיידע האָט געהאגרעלט מיט פיש, די גאַנצע סמשפחה זייערע ווייסען — נאַר פוש און נאָר פיש און נאָר פיש!
דאָס היימט, זיי זענען אַפילן גאַנץ עהרליכע אירען, ארענטליבע, נאָר פּראָסטע מענטשלעך.
וועם איהר דאַך פרענען: וי קופט צו מיר אַזאַ איידעם? מסתכמא אין דרינען פארהאַן א מעשה, װי נאַנט מען: אין אַ טייף װאַרפען זיך דורך אַלערלײ העכט. מסתמא איז מיין טאכטער'ס גליק אַזױי, אַז זי באַדאַרף האַבען אַ ז אַ מאַן.
דאָס הייפט, האַבען האָב איך צו איהם גאַרנים; מיין טאכטער לעבט פֿאַר איהם דוקא גליקליף. וואָרוֹם כטכע אין ער רוקא אַ גום מענטשעל, אַ רימעגט, צוגעלאַָזט, הערט איהר, צו אונז אַלעמען ביז גאָר, וויפיעל ער פאַרדיענט גִיט ער אִם אוהר, און העלפט אוים ועגע איידעמס מיינע אוֹן די זיהן וי ווייט מענליך, װואָם אי שייך זאַנען? — ער האַרעװעט כמעט אינגאַנצען אויף אונז, און האָט פאַר אונז אַלעמען דרך-ארץ, װאָרום ער ווייסט
