גאַנץ גום, ער פיהלט, פֿאַרשטעמט איהו מוך. װער ע ר אי אן וער ס יד זענען: ער אי ער אה סיר זענען פארט מירן פיט ד'עך האַנד, הערט איהר, קאן מען דאט ניט אַװעקטאַרען.
ווארום אז עס מאכט זיך אמאל, מע קומט זיך צענויף אוויי שען מענטשען, און טוונע קינדער טאכען אַ שמועט סח זי קליינט אותיות. עפּים אַ דין אין שלהךערוך. צי א שאַרף שטיקעפֿ גמרא, צו ננאט אַ פסוס, מוז ער נעכאד זיצעז און שטומען, ואָרום ס'איז מוער איהם, ניט דא געראַכט, אַ טודין!
אודאי טעג ער זיב איבערנעסמען, װאָס ער האםט אווינע. שואי גערם, און טסענ הארעווען פון זייערטװענען! הי זאגט אוהר? ניט אַזױ? הא?
אצונד, טאז איהך זענט שוין אַבֿיסעל בעקאנט מיט טיין גצ- זינד'על, טאַרשטעחט איחד שוין וואָס פאַר אַ ש מ ח ח יי מיר איז און װאָס בּאַר א נחת איך האָב, אַז עם קומט א יום-טום, למשל, פֿורים צו דער טעודה, און אלע קינדער טיט אַלע אזיניקלער. קין עיד-הויע, זעצען זידך אוים ארום טיש, אוז מט מאַכט הטוצוא איבער דעם שענעם גרויטען קלוגען פּוריסיקױלעמש, װאָט סמייט זאפראו און מום ראַזינטעם אַרומנעשטעקט, מיט די נוטע געפעפערטע און נעצוקערטע פיש יט מריין, טיט דו גוטע געלע פאננע לאקשען יט יוֹיך, און מע נעסט צו קאפלעך משקה, או נאָם העלפט א פלעשעפ װימאָראָזיג,. איין אמה'ער אַו , קאַװועשאנער", אַדער א - גלעזעלע גומען ווישניק, אבי ס'איז נאַר דא, און פאר נויט — איז אַ פּראָסט היטעל וי"ש אויך אַ סחורה, און מע סחוט 8 זינג, איך דעם שושנת יעקב, און נאַך אַ סאל — שושנת יעקב! און וויעדער אַ מאָל — שושנת יעקב! טחוען אי האפ-אונטער די סוגרער:
און די קליינע שקצים, די איוניקלעך, אויפץ דינעם קופצעפ: אור פוחורים! אור ליהודים! אור פיהודיט!
